Dawno temu w Chinach pewien biedny wiejski chłopiec znalazł szklaną kulkę. Schował ją do kieszeni i traktował jak talizman. Po pewnym czasie zauważył, że gdy kogoś odwiedza, przybywa temu komuś w sakiewce miedziaków, a ubywa w wiaderku wody.
Zorientował się, że sprawia to jego kulka, zaś wieśniacy myśleli, że to on sam nabrał takiej czarodziejskiej mocy. Po pewnym czasie ludzie przestali cieszyć się narastającym bogactwem, a zaczęli martwić się wzmagającą się suszą, wygnali więc z wioski chłopca. Chłopiec zaczął więc włóczyć się po okolicznych wioskach szukając smoka, bo ktoś powiedział mu że tylko smok może sprowadzić do jego wioski deszcz.Po drodze chłopiec pomógł napotkanym zwierzętom – wszystkie były w tarapatach. Węża ktoś związał w supeł, rybę złapano w sieć i nie mogła się z niej wydostać, wielbłąd wpadł w potrzask, a orlica zgubiła orlątko – chłopiec rozwiązał więc węża, zwrócił też wolność rybie i wielbłądowi, a odnalezionego małego orzełka przekazał zrozpaczonej matce. Gdy ruszył w dalszą drogę nagle ujrzał w oddali coś błyszczącego – gdy się zbliżył, zobaczył bardzo smutnego smoka, który miał wielbłądzi łeb, pazury orła,ciało węża i rybią łuskę… brakowało mu jednak… oka. Gdy chłopiec przyjrzał się smokowi, zobaczył, że drugie oko wygląda zupełnie jak jego kulka! Wyjął więc ją z kieszenie i delikatnie włożył w oczodół smokowi. Uradowany smok uściskał chłopca i za wszystko mu podziękował, a w jego głosie brzmiał szept ryby, syk węża, parskanie wielbłąda i pisk orła.Wąż zapytał chłopca czy ma jakieś życzenie – chciał wyrazić mu swą wdzięczność. Wtedy chłopiec poprosił go o wodę dla wioski. Smok zgodził się, zaprosił chłopca na swój grzbiet i polecieli do wioski razem,po drodze zbierając w sieć wszystkie deszczowe chmury, które mijali.Gdy byli nad wioską, uwolnili z sieci chmury, które z kolei uwolniły deszcz. Uradowani ludzie łapali go w usta i łapczywie pili oraz obmywali się nim, a spragnione wody rośliny prostowały się i zieleniały w oczach. A chłopiec i smok stali się bohaterami tej legendy, którą mieszkańcy wioski zaczęli sobie potem ustnie przekazywać z pokolenia na pokolenie, tak więc teraz możemy posłuchać ją i my…