SZCZUR: Bystry, zdolny, szybko uczący się, dokładny. Jego pozorny spokój pokrywa pełną niepokoju duszę. Ostrożny i podejrzliwy. Szczur jest niepochamowany w swych zachciankach. Kobieta: Miła i atrakcyjna. Czasem jednak atakuje nie przebierając w słowach. Nie potrafi być praktyczna, gromadzi rzeczy nie pierwszej potrzeby.
Kraków, Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, ul. M. Konopnickiej 26 Data wydarzenia: 08.01.2017 – 03.12.2017 „Baśnie i bajki japońskie” jest projektem organizowanym przez Muzeum Manggha w Krakowie. Projekt został przygotowany z myślą o najmłodszych, którzy odwiedzają muzeum. Cykl spotkań jest prowadzony od 2006 roku. Podczas pierwszych spotkań, bajki były czytane przez znanych akto
Wywiad z instruktorem sztuk walki Wushu (w tym Qigong) i masażystą Ernestem Szybowskim Agnieszka Putkiewicz: Erneście, kiedy i w jakich okolicznościach zetknąłeś się z wushu? Ernest Szybowski: W latach 80. oglądałem często w telewizji sceny sztuki walki w chińskich i japońskich filmach, fascynowałem się nimi. Wushu, wcześniej zwane kungfu, pokazał mi Bruce Lee i Jet […]
Spotkanie z Agnieszką Putkiewicz 1 marca 2015 w Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie (ul. Solec 24) odbyła się wyjątkowa promocja tomiku poezji Agnieszki Putkiewicz pt. “Medytacje nad czajniczkiem”.
Z ‘Chiny Dzisiaj’ (nr 1/2014) fragment artykułu Zbigniewa Wesołowskiego ‘Mencjusz’: “Poglądy Mencjusza zawarte są w przypisywanej mu księdze, zwanej jego imieniem – Mengzi, wchodzącej w skład ‘Czteroksięgu Konfucjańskiego’ (Sishu). Mengzi uważał, iż człowiek jest z natury dobry (xingshan), zaś podstawy cnót mają wrodzony charakter, z tym, że człowiek musi ich strzec i rozwijać.
Tai Chi Chuan to stara chińska sztuka poruszania się. Piękno i prostota tej definicji polega na tym, że swoim zasięgiem obejmuje niemal wszystkie aspekty i cele treningu jakie możemy sobie wyobrazić. O Taijiquan można również powiedzieć, że jest sztuką samodoskonalenia poprzez naukę panowania nad własnym ciałem i umysłem.
Dawno temu w Chinach pewien biedny wiejski chłopiec znalazł szklaną kulkę. Schował ją do kieszeni i traktował jak talizman. Po pewnym czasie zauważył, że gdy kogoś odwiedza, przybywa temu komuś w sakiewce miedziaków, a ubywa w wiaderku wody.