Świetlistą Duszą ta znana polska hinduistka ( 1888-1971 ) zwana była w jej drugiej ojczyznie – Indiach. Solidnie wykształcona, znała kilka języków, ukończyła też romanistykę na UJ. Głosiła tezę o niesprzeczności chrześcijaństwa i reinkarnacji. Popierała Piłsudskiego i jego obóz.
W 1919 rozpoczęła starania o utworzenie Towarzystwa Teozoficznego. W Paryżu poznała Krishnamurtiego i została jego wyznawczynią.
Potem gorąco popierała też Gandhiego i Maharashiego. Była w kontakcie z Dalajlamą i kardynałem Wojtyłą, któremu przepowiedziała, że zostanie papieżem.
Współpracowała też z tłumaczem literatury polskiej Hindusem H. Bhattem i polsko-indyjskim działaczem M. Frydmanem.
Na zawsze pozostała też w pamięci obywateli obu narodów. W Indiach ma poświęconą jej stupę, a na warszawskich Powązkach – symboliczny grób.
Wanda, wspierana przez rodziców, już jako młoda osoba zaczęła badać hinduizm, by z czasem stać się jego gorliwą popularyzatorką.
Życie swoje podzieliła między Polskę i Indie. Była też tłumaczką, działaczką społeczną. Karma jogini, założycielka biblioteki polsko-indyjskiej, ambasadorka obu kultur.
Chcąc także symbolicznie połączyć obie kultury – polską i hinduską, w czasie pobytu w Polsce wlała do Morskiego Oka zaczerpniętą w Gangesie buteleczkę wody.
Wspierała przenikanie się obu kultur i pomoc należącym do nich potrzebującym – i duchowo i materialnie.
Uczyła angielskiego, pozyskiwała fundusze dla potrzebujących, własne oszczędności przeznaczała na zakup książek do tworzonej biblioteki.
Wpajała też dzieciom miłość ojczyzny. Pod koniec swojego życia w Indiach poświęciła się pomocy Tybetańczykom.
Wcześniej, w Polsce dawała wykłady o reinkarnacji i hinduizmie, które przyjmowane były z dużym zainteresowaniem i cieszyły się popularnością.
